Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Recept voor Hemelse Harmonie, voor 2 personen Werkzaam in tijden van innerlijke onrust, toenemende angst, gevoelens van nutteloosheid, verwarring en verdriet. Ingrediënten: -           3 niet te kleine handen vol moed -           8 theelepels zelfgemaakte liefde, het liefst ontdooid -           100 gram zongerijpte empathie gemengd met wat zaadjes eerbied -           1 milligram humor (pas op: werkt zeer sterk!) -             2 snufjes schaamteloosheid, voor extra effect -           3 eetlepels vertrouwen met boter gemengd (dan blijft het goed kleven) -           ½ kopje vers verdriet, zonder extra zout -           1 flinke eetlepel optimisme, vers geplukt Werkwijze: Pak je grootste wokpan uit de kast. Smeer de pan eerst kordaat in met het vertrouwen en de boter. Laat het flink glazig worden, dan beklijft het langer. Voeg dan de humor toe, die je zeer kort stevig laat meebakken en dan verwijdert. Pas op dat je het niet te lang bakt, want dan wordt het te meli
Recente posts

Dronken engel (een kerstverhaal)

‘Voor mij geen druppel’, had Rebecca altijd gezegd, jarenlang. Zelfs toen in haar tienerjaren de whisky rijkelijk vloeide en de economie hoogtij vierde. Alsof ze niet te vroeg wilde juichen. Alsof een stem in haar waarschuwde voor de keerzijde van feestvreugde en alcohol.   Woorden bleven overeind staan, wist ze, ook als al het andere afbrokkelt. Dat was nu behoorlijk aan de gang, dat afbrokkelen. En ze kon haar ogen er niet voor blijven sluiten. De laatste weken had ze alles geprobeerd om de totale destructie tegen te houden. De mensen die aan haar deur waren gekomen, had ze zonder mokken onderdak geboden, ook als er narigheid van kon komen. Bedelaars op straat had ze meermaals haar munten toegestopt. Al haar luxe – ongedragen kleding, te dure schoenen, eten over de datum – had ze afgegeven   voor het algemeen belang en nog wist ze dat het niet genoeg was. Tranen vielen tevergeefs als er niet gauw hulp zou komen. Steeds meer zieken zouden om haar bijstand smeken, terwijl ze zich

Over brave Hendrikken en beginnend schrijverschap (verhaal)

Ze riep me in de vroege ochtend, m’n ma. Ik lag er eerlijk gezegd nog maar net in toen ze me al kwam wekken. ‘Ma!’ riep ik hard toen ze mijn gordijn openschoof, in één bruuske beweging. ‘Ma, houd op! Wie heeft gezegd dat ik op wil staan?’ Ik trok het dekbed gauw over me heen, vastbesloten om te blijven liggen. ‘De dag is allang begonnen, man. Je bent de spelbreker als je zo lang blijft liggen. Je weet toch dat we hier met een reden zijn?’ Ik schoof het dekbed wat naar beneden en keek mijn moeder nu recht aan. Ik zag dat het menens was. Opeens stak het besef de kop op: we waren in oma Wanda’s huis, oma wachtte beneden met een heerlijk ontbijt op ons en wat meer was: opa moest het graf krijgen dat zo bij hem paste, vandaag nog. En de klok vertelde dat het al half elf was. ‘ Hè jongen, wat was dat toch vannacht? Ik hoorde je pas laat thuiskomen. Of heel vroeg natuurlijk, haha! Wat heb je allemaal uitgehaald, wat wij niet mogen weten?’ Oma Wanda was altijd ad rem, alsof ze een opwekke

Ik wil alleen maar zwemmen! (Column geschreven tijdens de schrijf- en stilteretraite in Klooster Huissen)

Tjonge, al die plannen van mij, wat heb ik eraan? Ik stel ze toch steeds weer uit. Ik besluit een boek uit te lezen en schrijf een nieuw verhaal, ik besluit mij in antroposofie te verdiepen en ik duik in bed, ik wil al dagen eigenlijk wel zwemmen maar heb het nog steeds niet gedaan, ook al is het prachtig weer. ‘Morgen misschien’, hoor ik mezelf zeggen, maar dat woordje ‘misschien’ bevalt me helemaal niet. Blijkbaar wil ik het gewoon niet graag genoeg, of staan er wetten en bezwaren in de weg. Zoals altijd, maar toch niet nu? De vrijheid die we deze dagen hebben, is toch groter dan thuis? Waarom doe ik dan niet wat ik me in het hoofd haal? Waarom spring ik niet in het diepe? In de groep wacht ik het af, het juiste moment om te springen. Vaak te lang, waardoor ik met de gebakken peren zit en mezelf op mijn kop geef. Ik ken het wel van mezelf, iets moeten, me de kans niet geven om gewoon – gew óó n – te zijn en niet iets te hoeven zijn. Daarom is de stilte soms ook oorverdovend.

Onomatopee maar mee! (taalcolumn)

"Laat die deur niet zo tjotteren!” Dat riep mijn moeder vroeger, soms zo’n vijf keer per dag, boos op iedereen die de consistentie van ons kleine huis aantastte door deuren te laten klapperen, wapperen, klepperen…of ja, wat eigenlijk? Ik vond het maar een raar woord – dat “tjotteren”* [i] – en ergerde me aan mijn moeder. Maar misschien wel meer aan die deur die maar niet stilstond. Zo bleek dat vreemde, onbestaande woord dus wel noodzakelijk, hoe anders te klagen over de wind of een nalatig kind? Onomatopeeën als giechelen en giebelen – geen idee wie ze ooit verzon – lijken die noodzaak ook in zich te dragen. Want wat drukt zo mooi de onschuldige lichtheid van de jonge meisjeslach uit als die woorden, zal ook menig onderwijzer denken. Of dobberen , ook zo’n mooie, waarbij zacht kabbelend water met mij in een zwemband erin, me meteen voor ogen schiet. Maar niets klinkt zo irritant als tjotteren – misschien was het vooral die klank die me tegenstond   – en zo kan een onom

Mijn zoete vergissing – haute cuisine zonder plan (column)

Vorige week woensdag ging ik onverwacht uiteten met een goede vriend. In Deventer spraken we af, een stad waar het goed uitgaan is. Een dag tevoren had hij, ik noem hem T., nog gezegd: “Zoek jij maar iets uit, maximaal 50 euro per persoon ofzo. Ik betaal wel.” “50 euro, ben je mal?” Had ik gereageerd. “Dat is toch veel te duur?” Wat later die dag ging ik op zoek, online natuurlijk. Ik vond genoeg, Deventer is dan ook erg rijk bedeeld met restaurants, maar bleek toch zelf ook naar iets speciaals op zoek te zijn. Geen Italiaans – dat is zo gewoon, hoorde ik mezelf denken – en ook geen Oosters – dat ken ik onderhand ook wel – en natuurlijk bovenal vegetarisch. Het werd Frans, uiteindelijk, maar dan met een wel heel culinaire twist. Binnenkomend over een marmeren vloer, wilde men direct onze jassen aannemen. Ik schrok: waar waren we nu beland? Had ik niet goed gekeken op Tripadvisor? Een soort corpsballen met bretels en van die nette plooibroeken kwamen ons tegemoet, wezen ons op h