Mijn zoete vergissing – haute cuisine zonder plan (column)

Vorige week woensdag ging ik onverwacht uiteten met een goede vriend. In Deventer spraken we af, een stad waar het goed uitgaan is. Een dag tevoren had hij, ik noem hem T., nog gezegd: “Zoek jij maar iets uit, maximaal 50 euro per persoon ofzo. Ik betaal wel.” “50 euro, ben je mal?” Had ik gereageerd. “Dat is toch veel te duur?”

Wat later die dag ging ik op zoek, online natuurlijk. Ik vond genoeg, Deventer is dan ook erg rijk bedeeld met restaurants, maar bleek toch zelf ook naar iets speciaals op zoek te zijn. Geen Italiaans – dat is zo gewoon, hoorde ik mezelf denken – en ook geen Oosters – dat ken ik onderhand ook wel – en natuurlijk bovenal vegetarisch. Het werd Frans, uiteindelijk, maar dan met een wel heel culinaire twist.

Binnenkomend over een marmeren vloer, wilde men direct onze jassen aannemen. Ik schrok: waar waren we nu beland? Had ik niet goed gekeken op Tripadvisor? Een soort corpsballen met bretels en van die nette plooibroeken kwamen ons tegemoet, wezen ons op het opstapje (dat bleven ze de hele avond doen) en schonken – eenmaal aan tafel – steeds onze glazen bij. Het voorafje bleek uit twee oesters te bestaan, waar ik me als vegetariër niet aan wilde wagen, maar al snel werd er een verrukkelijk alternatief voor me neergezet.

Eenmaal geacclimatiseerd, besloten T. en ik ons heerlijk te laten verwennen, nadat ik meermaals mijn excuses had gemaakt voor deze (financiële) vergissing. T. vond het allemaal niet erg, maar ik – vrouw zijnde – bleef nog wat weifelen, ook omdat we er beiden niet op waren gekleed om een restaurant van deze allure te bezoeken. Maar we namen zoals gezegd gewoon plaats en kregen al snel trek.
Mijn ogen de kost gevend, viel mijn blik al snel op de levensgrote plattelandsschilderijen in romantische sfeer aan beide wanden, vele houten en stoffen ornamenten en sfeervolle muurlampjes. Vroeger bleek het een bankgebouw te zijn geweest.

Ietwat onwennig legde ik mijn dikke, katoenen servet op schoot, vroeg T. om de etiquetteregels (die ik hoogstens uit films kende) en verdiepte me in de stevige, in leer gebonden menukaart. Voor mij werden het de enige vegetarische maar daardoor niet minder spectaculaire opties: avocado met asperges, minimaïs, walnoot en pistache, een ‘gevulde groentetuin’ als sprankelend hoofdgerecht (denk aan asperges, blauwe kaas, zoete aardappel en spinazie, in een bakje van deeg), en jawel: een limoendessert met de exotische kaffirlimoen, kruidnagel en witte chocola als afsluiting.

Voor mensen zoals ik, die graag zelf creatief zijn in de keuken, met plezier eenvoudig uiteten gaan maar voor wie haute cuisine iets te ‘hoog’ gegrepen is (lees: te duur, te sjiek), was alles tijdens deze avond nieuw. Eten als kunstwerk, zonder echte voedingswaarde  – ik had er eerder geen hoge pet van op. Maar werkelijk: de zachte smaak van avocado gecombineerd met citroen en walnoot, de knapperige ovenschotel die pittig (blauwe kaas!), rijk van smaak en vullend bleek, het overheerlijke toetje, de goede zorgen…Ik ben toch wel om nu. Dit eten kun je simpelweg niet langzaam genoeg verorberen, ook al niet door het uiterlijk. Elke hap was hemels. En ja, de ambiance was fijn, met een gezellige disgenoot, mooie spullen om ons heen en een zoel avondzonnetje door het raam. Misschien maar vaker doen, zo’n vergissing maken?