Daphne's Darlings

"Laat die deur niet zo tjotteren!” Dat riep mijn moeder vroeger, soms zo’n vijf keer per dag, boos op iedereen die de consistentie van ons kleine huis aantastte door deuren te laten klapperen, wapperen, klepperen…of ja, wat eigenlijk? Ik vond het maar een raar woord – dat “tjotteren”* [i] – en ergerde me aan mijn moeder. Maar misschien wel meer aan die deur die maar niet stilstond. Zo bleek dat vreemde, onbestaande woord dus wel noodzakelijk, hoe anders te klagen over de wind of een nalatig kind? Onomatopeeën als giechelen en giebelen – geen idee wie ze ooit verzon – lijken die noodzaak ook in zich te dragen. Want wat drukt zo mooi de onschuldige lichtheid van de jonge meisjeslach uit als die woorden, zal ook menig onderwijzer denken. Of dobberen , ook zo’n mooie, waarbij zacht kabbelend water met mij in een zwemband erin, me meteen voor ogen schiet. Maar niets klinkt zo irritant als tjotteren – misschien was het vooral die klank die me tegenstond   – en zo kan een onom

Vorige week woensdag ging ik onverwacht uiteten met een goede vriend. In Deventer spraken we af, een stad waar het goed uitgaan is. Een dag tevoren had hij, ik noem hem T., nog gezegd: “Zoek jij maar iets uit, maximaal 50 euro per persoon ofzo. Ik betaal wel.” “50 euro, ben je mal?” Had ik gereageerd. “Dat is toch veel te duur?” Wat later die dag ging ik op zoek, online natuurlijk. Ik vond genoeg, Deventer is dan ook erg rijk bedeeld met restaurants, maar bleek toch zelf ook naar iets speciaals op zoek te zijn. Geen Italiaans – dat is zo gewoon, hoorde ik mezelf denken – en ook geen Oosters – dat ken ik onderhand ook wel – en natuurlijk bovenal vegetarisch. Het werd Frans, uiteindelijk, maar dan met een wel heel culinaire twist. Binnenkomend over een marmeren vloer, wilde men direct onze jassen aannemen. Ik schrok: waar waren we nu beland? Had ik niet goed gekeken op Tripadvisor? Een soort corpsballen met bretels en van die nette plooibroeken kwamen ons tegemoet, wezen ons op h