Daphne's Darlings

‘Voor mij geen druppel’, had Rebecca altijd gezegd, jarenlang. Zelfs toen in haar tienerjaren de whisky rijkelijk vloeide en de economie hoogtij vierde. Alsof ze niet te vroeg wilde juichen. Alsof een stem in haar waarschuwde voor de keerzijde van feestvreugde en alcohol.   Woorden bleven overeind staan, wist ze, ook als al het andere afbrokkelt. Dat was nu behoorlijk aan de gang, dat afbrokkelen. En ze kon haar ogen er niet voor blijven sluiten. De laatste weken had ze alles geprobeerd om de totale destructie tegen te houden. De mensen die aan haar deur waren gekomen, had ze zonder mokken onderdak geboden, ook als er narigheid van kon komen. Bedelaars op straat had ze meermaals haar munten toegestopt. Al haar luxe – ongedragen kleding, te dure schoenen, eten over de datum – had ze afgegeven   voor het algemeen belang en nog wist ze dat het niet genoeg was. Tranen vielen tevergeefs als er niet gauw hulp zou komen. Steeds meer zieken zouden om haar bijstand smeken, terwijl ze zich