Daphne's Darlings

Ze riep me in de vroege ochtend, m’n ma. Ik lag er eerlijk gezegd nog maar net in toen ze me al kwam wekken. ‘Ma!’ riep ik hard toen ze mijn gordijn openschoof, in één bruuske beweging. ‘Ma, houd op! Wie heeft gezegd dat ik op wil staan?’ Ik trok het dekbed gauw over me heen, vastbesloten om te blijven liggen. ‘De dag is allang begonnen, man. Je bent de spelbreker als je zo lang blijft liggen. Je weet toch dat we hier met een reden zijn?’ Ik schoof het dekbed wat naar beneden en keek mijn moeder nu recht aan. Ik zag dat het menens was. Opeens stak het besef de kop op: we waren in oma Wanda’s huis, oma wachtte beneden met een heerlijk ontbijt op ons en wat meer was: opa moest het graf krijgen dat zo bij hem paste, vandaag nog. En de klok vertelde dat het al half elf was. ‘ Hè jongen, wat was dat toch vannacht? Ik hoorde je pas laat thuiskomen. Of heel vroeg natuurlijk, haha! Wat heb je allemaal uitgehaald, wat wij niet mogen weten?’ Oma Wanda was altijd ad rem, alsof ze een opwekke