Ik wil alleen maar zwemmen! (Column geschreven tijdens de schrijf- en stilteretraite in Klooster Huissen)
Tjonge, al die plannen van mij, wat heb ik eraan? Ik stel ze toch steeds weer uit. Ik besluit een boek uit te lezen en schrijf een nieuw verhaal, ik besluit mij in antroposofie te verdiepen en ik duik in bed, ik wil al dagen eigenlijk wel zwemmen maar heb het nog steeds niet gedaan, ook al is het prachtig weer. ‘Morgen misschien’, hoor ik mezelf zeggen, maar dat woordje ‘misschien’ bevalt me helemaal niet. Blijkbaar wil ik het gewoon niet graag genoeg, of staan er wetten en bezwaren in de weg. Zoals altijd, maar toch niet nu? De vrijheid die we deze dagen hebben, is toch groter dan thuis? Waarom doe ik dan niet wat ik me in het hoofd haal? Waarom spring ik niet in het diepe? In de groep wacht ik het af, het juiste moment om te springen. Vaak te lang, waardoor ik met de gebakken peren zit en mezelf op mijn kop geef. Ik ken het wel van mezelf, iets moeten, me de kans niet geven om gewoon – gew óó n – te zijn en niet iets te hoeven zijn. Daarom is de stilte soms ook oorverdovend.